“Benim hayata bakış açım bu. Karamsar ve kötü...”
Sagopa K.
İnsanın həyata baxışından çox şey asılıdır. Amma bu o demək deyil ki, nə qədər optimistsənsə o qədər irəliləyəcəksən və ya nə qədər pessimistsənsə o qədər geriləyəcəksən. İstəyinə çatmaq üçün bədbin ya da nikbin olmaq heç bir rol oynamır. Həqiqətən. Yox, əgər söhbət motivasiyadan gedirsə, kifayət qədər pessimist mövqeylə hədəfə çatmağın şahidi olmuşam. İstər şəxsi, istərsə də başqa insanların təcrübəsində.
Öz başıma gələnlərdən danışası olsam, son illər pessimist mövqedən çıxış etməyə başlamışam. Həyata daha bədbin baxmaq. Daha çox inamsızlıq, daha çox güvənsizlik, daha çox içəqapanma. Bunlar əslində mənim “mən”imi gücləndirib. Daha qüvvətli və sərt edib fikirlərimi. Aydınlaşdırıb da bir az. Gerçəkliklə barışmağı öyrədib. Düşünürəm ki, uşaq təfəkkürlü optimizmdən reallıqla qovuşduran pessimizm qat-qat yaxşıdır. “Yaxşı olar, yaxşı olar.. düzələr, bu da keçər...” Artıq bunlar mənim üçün keçmişdə qalır.
Bu məni əslində sevindirir. Çünki həmişə reallıqdan qaçan olmuşam. Daha yaxşıya ümid edib, hər şeyin daha yaxşı olduğunu/ola biləcəyini düşünmüşəm. Halbu ki, indi keçmişə baxanda, sadəcə qorxaq olduğumu görürəm. Cəsarətsiz və qorxaq. Bir az da səfeh. Bəli, səfeh. Hıh.. Bax məsələn özümə 4-5 il əvvəl səfeh deyə bilməzdim. “Hər şey yaxşıdı, əladı” məntiqinin yaratdığı boş qürur. İndi o qürurun əslində boş bir şey olduğunu da dərk edə bilirəm. Bəzi fikirlərimin səfeh olduğunu başqalarına etiraf edə bilməsəm də, özümə ki, yalan danışa bilmərəm? Danışırammış...
Yaxınlarımdan, oxuduğum kitablardan, filmlərdən mənə gələn mesajlar həmişə reallıqla barışmaq, gerçəkliyə gözü açmaq yönündə olub. Müəyyən mənada bu məndə, belə demək mümkünsə kompleks də yaradıb. Ya da yaratmışdı. Hərhalda o kompleksimi aradan qaldırdığımı. Ya da aradan qaldırmağa çalışdığımı görürəm.
Bacarmırdım. Realist olmağı, aydın düşünməyi, gözümdəki “everything all right!” eynəyini çıxarda bilmirdim. Bugünsə özümə kənardan baxıb, aciz, cılız, məqsədlərindən xeyli uzaqda olan, əslində görməyə çalışdığı işlərin kiçicik bir həmlə olduğunu dərk etməyən, nümunələrini səhv yerdən, səhv məqsədlər üçün götürdüyünü anlamayan, arzularını masturbativ yolla susduran, eqo düşkünü olduğumu görürəm. Görürəm. Önəmli olan məqan görməyimdədi.
“Əvvəlcə gözlərini açmalısan, günəşi görə bilmək üçün...”
Qaraqan
Yazını sitatla qurtarmaq istəmirəm. Çox şablon və çeynənmiş bir şey alınır. İstədim bunu oxuyacaq adam da bilsin. Bilsin ki, hər nə qədər bütün fikirlər bizə qədər səsləndirilmiş olsa da, öz içindən gələnləri öz diliylə desin. Belə daha yaxşı, daha təbii, daha inandırıcı alınır...
Ən əsası isə, konkretləşdirir fikirlərini. Nə qədər optimist, ya da nə qədər pessimist olduğunu da.
